Czym jest skanowanie linii?

Kamera liniowa ma jeden rząd czujników pikseli zamiast ich matrycy. Klatki są w sposób ciągły podawane do komputera, który łączy je ze sobą i tworzy obraz. Umożliwia to ostry obraz obiektów, które przeszły przez aparat z dużą prędkością. Podczas wyścigów sportowych zwykle używa się tego rodzaju aparatu do robienia zdjęć finiszów, tj. określają one zwycięzcę, gdy wielu zawodników przekracza linię mety prawie w tym samym czasie. Kamery te mogą być również wykorzystywane jako urządzenia przemysłowe do analizy szybkich procesów.

Czym jest Camera Link?

Camera Link jest standardem protokołu komunikacji szeregowej, przeznaczonym do zastosowań w komputerowych systemach wizyjnych opartych na interfejsie National Semiconductor Channel-link. Został on zaprojektowany w celu standaryzacji naukowych i przemysłowych produktów wideo, w tym kamer, kabli i frame grabberów. Standard jest utrzymywany i administrowany przez Automated Imaging Association lub AIA, grupę handlową branży globalnego przemysłu maszynowego.

Camera Link wykorzystuje od jednego do trzech chipów z łączem nadawczo-odbiorczym z czterema łączami po 7 bitów seryjnych. Camera Link wykorzystuje przynajmniej 28 bitów do reprezentowania do 24 bitów danych pikseli i 3 bitów do sygnałów synchronizacji wideo, pozostawiając jeden zapasowy bit. Bity synchronizacji wideo mają wartość Data Valid, Frame Valid i Line Valid. Dane są serializowane w stosunku 7:1, a cztery strumienie danych i dedykowany zegar są napędzane przez pięć par LVDS. Odbiornik akceptuje cztery strumienie danych LVDS i zegar LVDS, a następnie przesyła 28 bitów i zegar do tablicy. Standard łącza kamery wymaga, aby te 28 bitów było transmitowane przez 4 zserializowane pary różnicowe z czynnikiem serializacji równym 7. Równoległy zegar danych jest przesyłany wraz z danymi. Zazwyczaj zegar 7x musi być generowany przez blok PLL lub SERDES w celu przesłania lub odebrania zserializowanego wideo. Aby deserializować dane, można zastosować rejestr przesuwny i licznik. Rejestr przesuwny przechwytuje każdy z serializowanych bitów, po jednym na raz, a następnie rejestruje dane do równoległej domeny zegara — gdy licznik danych osiągnie swoją wartość końcową.

Komplementarny półprzewodnik z tlenku metalu (CMOS) / siːmɒs / to technologia do budowy układów scalonych. Technologia CMOS jest używana w mikroprocesorach, mikrokontrolerach, statycznej pamięci RAM i innych cyfrowych układach logicznych. Technologia CMOS jest również używana w przypadku kilku obwodów analogowych, takich jak czujniki obrazu (czujnik CMOS), konwertery danych i wysoce zintegrowane transceivery do wielu rodzajów komunikacji. Frank Wanlass opatentował CMOS w 1963 r. (Patent USA 3 356 858). CMOS jest czasami określany jako półprzewodnik z metalem-tlenkiem komplementarnym (lub COS-MOS). Słowa „komplementarna-symetria” odnoszą się do faktu, że typowy cyfrowy styl z CMOS wykorzystuje komplementarne i symetryczne pary tranzystorów polowych z tlenkiem półprzewodnikowym typu p i typu n (MOSFET) dla funkcji logicznych. Dwie ważne cechy urządzeń CMOS to wysoka odporność na zakłócenia i niski pobór mocy statycznej. Ponieważ jeden tranzystor pary jest zawsze wyłączony, połączenie szeregu generuje znaczną moc tylko chwilowo podczas przełączania między stanami włączenia i wyłączenia. W związku z tym urządzenia CMOS nie wytwarzają tyle ciepła odpadowego, co inne formy logiki, na przykład logika tranzystorowo-tranzystorowa (TTL) lub logika NMOS, które normalnie mają pewien stały prąd nawet wtedy, gdy się nie zmieniają. CMOS pozwala również na dużą gęstość funkcji logicznych na chipie. Właśnie z tego powodu CMOS stał się najczęściej używaną technologią do implementacji w układach VLSI. Wyrażenie „półprzewodnik z tlenkiem metalu” jest odniesieniem do fizycznej struktury pewnych tranzystorów polowych mających metalową elektrodę bramkową, umieszczoną na wierzchu izolatora tlenkowego, który z kolei znajduje się na wierzchu materiału półprzewodnikowego. Kiedyś używano aluminium, ale teraz materiałem produkcyjnym jest polikrzem. Inne bramy metalowe powróciły wraz z pojawieniem się materiałów dielektrycznych o wysokich k w procesie CMOS, zgodnie z zapowiedziami IBM i Intela dla węzła 45 nanometrów i nie tylko.

Czym jest rozdzielczość?

Rozdzielczość obrazu to szczegół, który zawiera obraz. Termin odnosi się do cyfrowych obrazów rastrowych, obrazów kliszy fotograficznej i innych rodzajów obrazów. Wyższa rozdzielczość oznacza więcej szczegółów obrazu. Rozdzielczość obrazu można mierzyć na różne sposoby. Zasadniczo rozdzielczość określa, jak blisko siebie mogą znajdować się linie, aby mogły być nadal widoczne. Jednostki rozdzielczości mogą być powiązane z rozmiarami fizycznymi (np. linie na mm, linie na cal), z całkowitym rozmiarem obrazu (linie na wysokość obrazu, znane również jako linie, linie TV lub TVL) lub z kątowym obiektem podrzędnym. Pary linii są często używane zamiast linii; para linii zawiera ciemną linię i sąsiednią linię świetlną. Linia jest albo ciemną linią, albo linią świetlną. Rozdzielczość 10 linii na milimetr oznacza 5 ciemnych linii na przemian z 5 liniami świetlnymi lub 5 par linii na milimetr (5 LP / mm). Rozdzielczość obiektywów i klisz fotograficznych jest najczęściej podawana w parach linii na milimetr.